Τόπος τραχύς και επιβλητικός που σμιλεύτηκε στο φως του ήλιου, γεννά περήφανους ανθρώπους και έχει εκτός από πιστούς φίλους και πολυάριθμους επισκέπτες όλες τις εποχές του χρόνου. Η Μάνη λόγω της γεωγραφικής της θέσης, στο μεσαίο δάχτυλο της Πελοποννήσου, βρέχεται από το μεσσηνιακό και λακωνικό κόλπο και καταλήγει νότια στο ακρωτήριο Ταίναρο, που είναι το νοτιότερο σημείο της ηπειρωτικής Ελλάδας. Οι κλιματολογικές συνθήκες ευνοούν την ανάπτυξη της ελιάς, με παραγωγή εκλεκτού ελαιόλαδου, ενώ η πλούσια βλάστηση σε βότανα και αρωματικά φυτά συντελεί στην παραγωγή εκλεκτού μελιού.

Στο διάβα της ιστορίας υπήρξε ορμητήριο πειρατών αλλά παρέμεινε απόρθητη από κάθε λογής επιδρομές, ελεύθερη και περήφανη και κατοικήθηκε από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι τις μέρες μας. Στη Μάνη υπάρχουν αμέτρητοι πέτρινοι πύργοι, 8 κάστρα, 98 από τους 118 παραδοσιακούς οικισμούς της Πελοποννήσου, πληθώρα αρχαιολογικών χώρων, περισσότερες από 1000 βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες με εξαίρετες αγιογραφίες και περισσότερα από 100 σπήλαια με πρώτο το παγκοσμίως γνωστό σπήλαιο του Διρού. Η Μάνη συνδυάζει όμορφες παραλίες και ακρογιάλια με τον Ταΰγετο, το αρσενικό βουνό με την πλούσια Πανίδα και Χλωρίδα τα βάραθρα και τα φαράγγια.

Νότια της Αρεόπολης βρίσκεται ο Πύργος Διρού, ιστορικό μανιάτικο χωριό, αφού εδώ απέκρουσαν οι κάτοικοι της Μάνης τις δυνάμεις του Ιμπραήμ τον Ιούνιο του 1826. Οι επισκέπτες του Πύργου Διρού έχουν τη δυνατότητα να γνωρίσουν, μεταξύ άλλων, τη Φουρνιάτα, τον οχυρό οικισμό με το τειχισμένο συγκρότημα του οπλαρχηγού Σκλαβουνάκου, τη Χαριά, έναν από τους παλαιότερους και πλέον αντιπροσωπευτικούς μανιάτικους οικισμούς, αλλά και εξαίρετα δείγματα βυζαντινής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής στην ευρύτερη περιοχή.

Όμως, το ενδιαφέρον των επισκεπτών της περιοχής του Πύργου Διρού μονοπωλούν, αναμφίβολα, τα ονομαστά σπήλαια Διρού, από τα ωραιότερα της χώρας μας. Το σπήλαιο του Διρού αποτελείται από επιμέρους σπήλαια: η Γλυφάδα, η Αλεπότρυπα και το Καταφύγι έχουν το καθένα τη δική του ιδιαίτερη αξία. Κάτω απ' τα μανιάτικα χώματα κρύβεται μια ανείπωτη ομορφιά, το ωραιότερο λιμναίο σπήλαιο στον κόσμο.

Η εξερεύνηση του σπηλαίου ξεκίνησε στο 1949 από το ζεύγος των σπηλαιολόγων Ιωάννη και Άννας Πετροχείλου, της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας. Το σπήλαιο αποτελείται από σταλακτίτες και σταλαγμίτες, και παλαιότερα ήταν χερσαίο, όμως με την πάροδο των αιώνων η στάθμη του νερού ανέβηκε από τη θάλασσα και έτσι οι σχηματισμοί των σταλακτιτών μοιάζουν με λευκές κολώνες που βγαίνουν μέσα από το νερό.

Όσες φορές και εάν επισκεφθεί κανείς τα σπήλαια Διρού δεν χορταίνει το μάτι του να παρακολουθεί με θαυμασμό το τι του έχει προσφέρει σαν δώρο η φύση. Για 45 λεπτά σε μια διαδρομή δαιδαλώδη, ο επισκέπτης μένει άφωνος.